ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ

• Με αυτό το δεδομένο θεωρώ πως στην εκδήλωση του ΚΗΦΑΑΜΕΑ (φωτο) για την βράβευση των φορέων των Χανίων που βοήθησαν στην επίτευξη των σκοπών του κέντρου, το μεγάλο βραβείο θα έπρεπε να το δώσουν οι ίδιοι οι φορείς προς τις γυναίκες εκείνες, τις μητέρες εκείνες, που πάλεψαν, αγωνίστηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, για να μπορέσει να λειτουργήσει το κέντρο.
• Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα αντίστοιχα κέντρα που έχουν δημιουργηθεί στα Χανιά και όχι μόνο προσφέρουν σημαντικότατο έργο, αλλά το κυριότερο, κατά την γνώμη μου, είναι πως προσφέρουν ελπίδα. Την ελπίδα σε όλους τους γονείς, πως δεν χάθηκε ο κόσμος επειδή μπορεί το παιδί τους να μην έχει τις ίδιες δεξιότητες με άλλα παιδιά. Και κυρίως την ελπίδα στα ίδια τα παιδιά και τους νέους, πως μπορούν να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους, πως μπορούν να δημιουργήσουν.
• Σε αυτόν τον τιτάνιο αγώνα, όλοι εκείνοι που – προς το παρόν – μπορούν να θεωρούνται τυχεροί, έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν έστω και στο ελάχιστο και με πολύ απλά πράγματα.
• Άραγε ο οδηγός ενός οχήματος είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί για ένα δευτερόλεπτο, πριν παρκάρει σε χώρο στάθμευσης ατόμων με αναπηρία ή πάνω σε μια ράμπα πεζοδρομίου ή πάνω στο ίδιο το πεζοδρόμιο;
• Είναι πολύ δύσκολο, όταν σε οποιονδήποτε δήμο γίνεται μια ανακατασκευή δρόμου ή πεζοδρομίων να μεριμνήσουν για την κατασκευή και ραμπών ή να φροντίσουν για να υπάρχει επαρκής χώρος στα πεζοδρόμια για τα καροτσάκια ;
• Είναι πολύ δύσκολο οι καταστηματάρχες ή οι κάτοικοι να μην βγάζουν μεγάλα αντικείμενα που να καταλαμβάνουν ολόκληρο το πεζοδρόμιο;
• Είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και οι κατασκευαστές κτιρίων δημοσίων ή ιδιωτικών να προβλέψουν την τοποθέτηση ραμπών δίπλα στις σκάλες ή ανελκυστήρων που να χωρούν ένα καροτσάκι;
• Νομίζω πως τίποτε από όλα αυτά δεν είναι δύσκολο. Αρκεί να υπάρξει αυτό που κάποτε υπήρχε και μας έκανε να διαφέρουμε από τα υπόλοιπα ζωντανά είδη του πλανήτη. Το ανθρώπινο ενδιαφέρον.