Η ΜΟΝΗ ΓΟΥΒΕΡΝΕΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΧΑΝΙΩΝ

• Ø Στο επίκεντρο της επικαιρότητας βρίσκεται για πολλοστή φορά – τα τελευταία χρόνια – μια διαμάχη των μοναχών της Μονής Γουβερνέτου με την κοινωνία του Ακρωτηρίου. Μια διαμάχη στην οποία συμμετέχουν – εν είδη οπαδών – πολίτες που υποστηρίζουν την μια ή την άλλη πλευρά. Και μπορεί αυτή την φορά η αφορμή να φαίνεται γελοία (το «κέρασμα» στην εκδήλωση για την επέτειο της μάχης της Κρήτης, όμως «κρύβει» την – δυστυχώς – συνεχιζόμενη καχυποψία και παντελή απουσία διαλόγου και από τις δύο πλευρές. Όμως ας δούμε ορισμένα δεδομένα που ισχύουν αρέσει δεν αρέσει σε ορισμένους.
• Ø 1^ο δεδομένο : Η Μονή Γουβερνέτου βρίσκεται από το 1537 στο Ακρωτήρι των Χανίων. Αποτελεί ένα ιστορικό, αρχαιολογικό και θρησκευτικό μνημείο άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία του τόπου και με τους ανθρώπους του. Βρίσκεται σε μια από τις πλέον όμορφες περιοχές του Ακρωτηρίου , στην αρχή του μονοπατιού που οδηγεί στην σπηλιά της «Αρκούδας» και στο Καθολικό της μονής του Αγ. Ιωάννη. Μια περιπατητική διαδρομή που αποτελεί πόλο έλξης πολλών επισκεπτών ντόπιων και ξένων.
• Ø 2^ο δεδομένο : Η Μονή Γουβερνέτου υπάρχει τόσους αιώνες και θα εξακολουθεί να υπάρχει επειδή οι άνθρωποι του Ακρωτηρίου, διαχρονικά, εναπόθεταν τις τελευταίες τους ελπίδες στην «προστασία» της Παναγίας στην οποία είναι αφιερωμένος ο κεντρικός ναός του μοναστηριού. Στους ανθρώπους αυτούς του Ακρωτηρίου, ουσιαστικά χρωστά η Μονή την ακίνητη περιουσία που – στα χαρτιά – φαίνεται πως έχει στην ιδιοκτησία της, καθώς οι άνθρωποι αυτοί σε δύσκολους – είτε προσωπικούς είτε για την χώρα – καιρούς, δώριζαν τα ακίνητα στο μοναστήρι.
• Ø 3^ο δεδομένο : Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οι ελάχιστοι μοναχοί που είχαν απομείνει, βίωναν τον μοναχισμό τους αρμονικά με την τοπική κοινωνία, χωρίς προβλήματα και διαμάχες , αφιερωμένοι αποκλειστικά στον Θεό.
• Ø 4^ο δεδομένο : Πριν από 5-6 χρόνια και καθώς η Μονή είχε σχεδόν ερημώσει, εγκαταστάθηκαν σε αυτήν μοναχοί , προερχόμενοι από το Άγιον Όρος. Οι συγκεκριμένοι μοναχοί, φαίνεται πως ήρθαν αντιμέτωποι με ένα πραγματικό χάος. Η διαβίωσή τους στην μονή ήταν προβληματική. Χωρίς νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και τηλέφωνο, με αρκετά ακίνητα καταπατημένα , χωρίς έσοδα, και με ένα κτίριο – που αν και αποτελεί ιστορικό μνημείο – είχε εγκαταλειφθεί στην φθορά του χρόνου.
• Ø 5^ο δεδομένο : Στην προσπάθειά τους να καταφέρουν να επιβιώσουν στο μοναστήρι, να το κάνουν με απλά λόγια «κατοικήσιμο» και παράλληλα να ανταποκρίνεται και στο θρησκευτικό του ρόλο, δυστυχώς , φαίνεται πως επεχείρησαν και επιχειρούν , να μεταφέρουν τον τρόπο λειτουργίας των μονών στο Άγιο Όρος . Μόνο που ξέχασαν πως στο Ακρωτήρι δεν υπάρχει «άβατο» , ούτε «αυτοδιοικούμενη πολιτεία» και – κατά την ταπεινή μου γνώμη – ακολούθησαν λάθος τρόπους , επιδιώκοντας, αντί την συνεννόηση με την τοπική κοινωνία, την επιβολή.
• Ø Έτσι από την αρχή προσπάθησαν να επιβάλλουν περιορισμούς στην προσέλευση επισκεπτών στο μονοπάτι προς την Αρκουδοσπηλιά και το φαράγγι του Αγίου ερχόμενοι σε αντιπαράθεση με ανθρώπους που διοργανώνουν εκδρομές εκεί. (Το τι κάνουν με τους περιορισμούς επισκεπτών την μονή είναι καθαρά δική τους δουλειά). Μέχρι και την απαγόρευση της στάθμευσης των αυτοκινήτων στον άπλετο χώρο που υπάρχει μπροστά στην μονή προσπάθησαν να επιβάλλουν βάζοντας αλυσίδες στον δρόμο και σε μεγάλη απόσταση.
• Ø Προσπάθησαν και προσπαθούν να διώξουν κτηνοτρόφους της περιοχής από βοσκοτόπια – για τα οποία πλήρωναν συμβολικό ενοίκιο – και οι οποίοι προφανώς θα πνέουν μένεα κατά των προγόνων τους που τα δώρισαν στο μοναστήρι.
• Ø Προσπάθησαν και προσπαθούν να δώσουν έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων «γήν και ύδωρ» σε μια από τις εταιρείες που εγώ λέω ότι δραστηριοποιούνται στον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Εσόδων (ΑΠΕ) παρά την αντίθεση της τοπικής κοινωνίας για το μέγεθος της γης του Ακρωτηριού που θέλουν να «προσφέρουν».
• Ø Από την άλλη πλευρά, εκ μέρους κατοίκων του Ακρωτηριού και κάποιων δημοτικών συμβούλων, οι μοναχοί αντιμετωπίζονται , ούτε λίγο – ούτε πολύ , ως «ξενομπάτες» και με καχυποψία που οδηγεί σε πλήρες αδιέξοδο οποιασδήποτε μορφής επικοινωνίας.
• Ø Γιατί αυτό είναι ακριβώς το ζητούμενο. Το να δημοσιοποιούν πολίτες επιστολές στον Τύπο που καταφέρονται υπέρ ή κατά των μοναχών. Το να δημοσιοποιούνται ψηφίσματα δημοτικού συμβουλίου κατά των μοναχών και επιστολές μελών του ίδιου του συμβουλίου υπέρ των μοναχών. Το να δημοσιοποιούνται απαντήσεις των μοναχών στα ψηφίσματα, κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη, αποτελεί μια κατάντια που όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτε, αλλά αντίθετα βλάπτει τον τόπο και επομένως και τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτόν.
• Ø Και επειδή τα δεδομένα για την περιοχή θα αλλάξουν σε λίγους μήνες και στο πλαίσιο του νέου Δήμου, το τι συμβαίνει στην περιοχή της Μονής Γουβερνέτου δεν θα αφορά μόνο τους Ακρωτηριανούς, αλλά και τους κατοίκους των Μουρνιών ή του Γαλατά. Θεωρώ ότι άμεσα. Σήμερα. Έστω και με προσωπική παρέμβαση (και συμμετοχή) του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου ή έστω ακόμη και του Αρχιεπισκόπου Κρήτης. Θα πρέπει να κάτσουν σε ένα τραπέζι διαλόγου οι εκπρόσωποι του δήμου Ακρωτηρίου με εκπροσώπους των μοναχών του Γουβερνέτου και – γιατί όχι – και της γειτονικής Μονής Αγίας Τριάδας και να θέσουν ένα πλαίσιο συνεργασίας, αλληλοκατανόησης και – κυρίως – διαλόγου.
• Ø Δεν αναφέρομαι σε μια σύσκεψη που θα φέρει αποτελέσματα. Μιλώ για την έναρξη ενός διαρκούς διαλόγου που θα αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση και μόνο των συμφερόντων του Ακρωτηρίου. Γιατί οι σημερινοί δημοτικοί σύμβουλοι όπως και οι μοναχοί, έρχονται και παρέρχονται. Το Ακρωτήρι, όμως θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από αυτούς.