Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ - ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΒΕΤΕΡΑΝΟΙ

• Ø      ‘Άλλη μια επέτειος – η 68^η – από την Μάχη της Κρήτης πέρασε στην ιστορία. Μια επέτειος, που παρά την άριστη διοργάνωση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Χανίων σε συνεργασία με τους Δήμους κλπ φορείς , κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν είχε κάτι το διαφορετικό από τις προηγούμενες.
  
• Ø      Με εξαίρεση την 50^η επέτειο , το 1991, που ήμουν ένας από τους πραγματικά τυχερούς που την βίωσε τρέχοντας – κυριολεκτικά – από την μια άκρη του Νομού μέχρι την άλλη, λίγο – πολύ όλες οι επέτειοι εορτάζονται με τις ίδιες εκδηλώσεις και με τα ίδια τυπικά πρωτόκολλα.
  
• Ø      Τα στρατιωτικά αγήματα και οι μπάντες να τρέχουν από την μια εκδήλωση στην άλλη ανταποκρινόμενα σε παραγγέλματα και παιανίζοντας ύμνους, οι επίσημοι να συνωστίζονται για φωτογραφίες και τηλεοπτικά πλάνα, οι ανεπίσημοι να προσπαθούν να βιώσουν κάτι από το συναίσθημα που πρέπει να αναδύεται από αυτές τις τελετές, οι ομιλίες για τα «γεγονότα της εποχής», τα στεφάνια (ευτυχώς φέτος ήταν πολύ λιγότερα από άλλες χρονιές) και η απουσίες.
  
• Ø      Ναι. Οι απουσίες των νέων ανθρώπων κάτω των 25 ετών, νομίζω πως είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει έντονα όλους μας. Και δεν εννοώ να επιστρέψουμε σε αλήστου μνήμης εποχές με τους δασκάλους να πηγαίνουν μπροστά και τα παιδιά να σέρνονται υποχρεωτικά στην εκδήλωση. Αλλά να αλλάξει κάτι στο τυπικό, σε εκείνο που δίνει στην εκδήλωση μια όψη μούχλας, που την κάνει αποκρουστική για την συντριπτική πλειοψηφία των νέων.
  
• Ø      Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αυτό , όμως θεωρώ ότι για να συνεχιστεί ο εορτασμός της επετείου από την Μάχη της Κρήτης και για να μην καταλήξει σε μιαν εκδήλωση τύπου «εορτασμός ημέρας Ηνωμένων Εθνών» (μπλιαχ), θα πρέπει να βρεθούν τρόποι ενεργής συμμετοχής και των νέων. Των νέων ανθρώπων οι οποίοι σιχαίνονται να είναι θεατές σε δεήσεις και καταθέσεις στεφάνων. 
  
• Ø      Για παράδειγμα σαν τους νέους και την νέα του Λαογραφικού Ομίλου Χανίων που συμμετείχαν στην εκδήλωση στην Συκολιά με ένα δρώμενο ,το οποίο – πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη – έδωσε εκείνο το κάτι τις το διαφορετικό. Εκείνο που έδωσε μια πνοή συναισθήματος στην τυπολατρία της εκδήλωσης. Μια φρέσκια ανάσα που έκανε και όλους να σκεφτούν. Έστω για λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα το γιατί βρέθηκαν το ζεστό απόγευμα της Κυριακής στην Συκολιά. Και μπράβο στον Λεωνίδα τον Μανωλικάκη και στα παιδιά που ήταν μαζί του που έκαναν την διαφορά.
  
• Ø      Και όλα αυτά τα σκεφτόμουνα αντικρίζοντας για άλλη μια χρονιά, τους πραγματικούς πρωταγωνιστές των εκδηλώσεων. Εκείνους που όλοι αποκαλούμε ως «βετεράνους». Τους κοιτούσα και ,πέραν των απουσιών που κατέγραφα με θλίψη στην μνήμη μου, τους έβλεπα να έχουν σκύψει αρκετά κάτω από το βάρος των χρόνων. Άλλωστε οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται στην 90^η δεκαετία της ζωής τους.
  
• Ø      Και όμως επιμένουν να έρχονται κάθε χρόνο. Από τα πέρατα της οικουμένης, την μακρινή Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία. Από την Μεγάλη Βρετανία. (Άραγε γιατί δεν βλέπω και Έλληνες βετεράνους του τακτικού στρατού;)  Έρχονται και συμμετέχουν στις εκδηλώσεις, περπατώντας μόνοι , ή στηριζόμενοι σε άλλους ή σε μπαστούνια, όχι για να τιμηθούν, αλλά για να τιμήσουν εκείνους που έχυσαν το αίμα τους. Τους φίλους, τους συμπολεμιστές.
  
• Ø      Και για να τιμήσουν εμάς. Όλους τους κατοίκους αυτού του νησιού, οι πρόγονοι των οποίων βρέθηκαν στο πλάι τους σε εκείνες τις δύσκολές μέρες. Γιατί οι βετεράνοι της Μάχης γνωρίζουν πολύ καλά το τι έγινε. Γιατί είναι αυτοί που από την πρώτη στιγμή κατάλαβαν πως τους άφησαν ξυπόλητους στα αγκάθια, με ελάχιστα πολεμοφόδια, ελάχιστοι άνθρωποι, χωρίς ανάλογη υποστήριξη, να έρθουν αντιμέτωποι με μια πανίσχυρη πολεμική μηχανή.
  
• Ø      Και σε εκείνη ακριβώς την στιγμή, που έριχναν προς τον ουρανό την τελευταία τους σφαίρα και έβλεπαν τον θάνατο να έρχεται κατά πάνω τους με ένα αλεξίπτωτο, εκείνη την στιγμή, σαν από το πουθενά, πετάχτηκε μέσα από τους σκίνους και τους ασπαλάθους, ο καφετζής του χωριού κρατώντας μια κατσούνα. Ο αγρότης που τους έδινε φρέσκα λαχανικά, τα άφησε όλα και βγήκε μπροστά με ένα δικράνι.
  
• Ø      Όλα αυτά που μας τα λένε, τα διαβάζουμε, τα βλέπουμε σε φωτογραφίες ή σε ταινίες της εποχής, οι άνθρωποι αυτοί, τα βίωσαν στο πετσί τους. Και για τον λόγο αυτό τους θεωρώ ως τους πρωταγωνιστές των εκδηλώσεων. Όμως πρόκειται για πρωταγωνιστές που είναι υποχρεωμένοι κάποια χρονιά να απουσιάσουν από την σκηνή. Και καθώς χρόνο με τον χρόνο αυτό γίνεται ολοένα και πιο φανερό, θεωρώ ότι για να μπορέσει όχι μόνο να συνεχιστεί ο εορτασμός , αλλά και για να γίνει πιο ουσιαστικός, πρέπει να ενταχθούν δημιουργικά σε αυτόν και οι νέοι άνθρωποι.