ΦΙΛΟΖΩΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ

• «Tο Ροτβάιλερ φτάνει στα άκρα αν νιώσει πως η οικογένειά του κινδυνεύει… Δεν είναι ιδιαίτερα παιχνιδιάρικο, ούτε μπορεί να χαρακτηριστεί “στοργικό” και φυσικά, ως γνήσιος φύλακας, δεν κάνει φιλίες γρήγορα και με οποιονδήποτε. Eίναι επίσης πεισματάρικο και αρκετά κυριαρχικό (ιδιαίτερα τα αρσενικά) με έντονες τάσεις να επιβάλλεται στους γύρω του. Aυτό σημαίνει πως απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στην κοινωνικοποίηση και την εκπαίδευση του σκύλου… Mια τόσο δυναμική φυλή, χρειάζεται κοινωνικοποίηση από νωρίς και πολλή ανθρώπινη συντροφιά… H επίμονη εκπαίδευση υπακοής - ιδιαίτερα αν υπάρχουν μικρά παιδιά στο σπίτι - είναι απαραίτητη και απαιτεί προσοχή καθώς, αν αποτύχει, μπορεί το Ροτβάιλερ να εξελιχθεί σε ιδιαίτερα επιθετικό και κυριαρχικό ζώο.»
• Τα παραπάνω δεν είναι δικές μου επινοήσεις, αλλά συμβουλές από ειδικούς στα σκυλιά και ειδικότερα στα Ροτβάιλερ, τα οποία κακώς χαρακτηρίζονται ως «φονικά» ή επικίνδυνα. Μάλλον ως επικίνδυνοι θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται όλοι εκείνοι που ελαφρά τη καρδία και λες και αγοράζουν τσίχλες, παίρνουν τέτοια σκυλιά μόνο και μόνο επειδή είναι της μόδας ή τους ανεβάζουν το prestige τους.
• Και με αφορμή το περιστατικό της επίθεσης ενός Ροτβαιλερ κατά ενός τετράχρονου κοριτσιού, νομίζω πως πρέπει να επανεξεταστεί το – ουσιαστικά ανύπαρκτο – καθεστώς απόκτησης ζώων συντροφιάς και ειδικά σκυλιών. Πρόκειται για το ίδιο πρόβλημα που γεμίζει με αδέσποτα τους δρόμους.
• Δηλαδή με την ανευθυνότητα κάποιων που είτε επειδή τους το χάρισαν, είτε επειδή είναι της μόδας, αποκτούν έναν σκύλο. Και στην συνέχεια αδιαφορούν παντελώς για το θέμα της εκπαίδευσης η οποία είναι άκρως αναγκαία και μάλιστα διαφορετική για κάθε ράτσα.
• Όμως τι να ειπωθεί και για τους ανεύθυνους που μόλις μεγαλώσει το χαριτωμένο κουταβάκι που πήραν το πετούν στην κοντινότερη αγροτική περιοχή ή μόλις γεννήσει η σκυλίτσα τους κάνουν το ίδιο με τα κουταβάκια της.
• Τι να πεις και για εκείνους τους «φιλόζωους» που παίρνουν το σκυλί, το δένουν σε μιαν άκρη στην αυλή και το αφήνουν να γαυγίζει εγκαταλειμμένο, ολοημερίς και ολονυχτις , έχοντας την εντύπωση πως δίνοντάς του νερό και τροφή έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους.
• Και βέβαια υπάρχουν Νόμοι για τα ζώα συντροφιάς. Μόνο που όπως και άλλα πράγματα σε αυτή την χώρα, οι Νόμοι εφαρμόζονται κατόπιν εορτής. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση. Τι να κάνουν οι γονείς και η τετράχρονη τους Νόμους που ορίζουν ότι σε κατοικημένη περιοχή το σκυλί πρέπει να είναι δεμένο ή να φορά φίμωτρο. Το κοριτσάκι την έπαθε την ζημιά.
• Και δυστυχώς έχω την εντύπωση ότι, όπως δεν είναι το πρώτο, δεν θα είναι ούτε το τελευταίο. Και αυτό όσο εξακολουθεί να γίνεται η αγοραπωλησία ή έστω η δωρεάν προμήθεια σκυλιών με αγγελίες ή από καταστήματα , λες και πρόκειται για…καρέκλες.
• Για την ιστορία αναφέρω ότι σε άλλες χώρες (στις οποίες έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς δημιουργούσαμε πολιτισμό) όπως στην Γερμανία, όσοι επιθυμούν να έχουν ζώο συντροφιάς , όπως τα σκυλιά, είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν έναν ειδικό φόρο κάθε χρόνο.
• Με τον τρόπο αυτό , ζώα αποκτούν μόνο εκείνοι που είναι πρόθυμοι να υποστούν και τις συνέπειες και συνειδητά να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία και κυρίως προς τα ίδια τα ζώα. Στην γενέτειρα του πολιτισμού, όταν η κυβέρνηση επεχείρησε να καθιερώσει ένα παρόμοιο μέτρο, κόντεψαν να πέσουν να την φάνε όλοι για τα αντιλαϊκά της μέτρα.
• Όπως και να είναι υπενθυμίζω ότι σύμφωνα με την Νομοθεσία στην χώρα μας : «Δεν επιτρέπεται η χωρίς συνοδό περιφορά σκύλων, έστω και αν αυτοί φέρουν σήμανση. Οι ιδιοκτήτες σκύλων οφείλουν να παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να είναι αδύνατη η ελεύθερη έξοδος των σκύλων που διατηρούν, από τις ιδιοκτησίες τους σε κοινόχρηστους γενικά χώρους. Προς αποφυγή ατυχημάτων, ο ιδιοκτήτης ή φύλακας του σκύλου υποχρεούται κατά τη διάρκεια του περιπάτου να έχει το σκύλο του προσδεμένο και να βρίσκεται σε μικρή απόσταση από αυτόν.»