110 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΠΥΡΠΟΛΙΣΜΟΥΣ

• Το 1897 ο φανατικός όχλος των Οθωμανών που ζούσαν στην Κρήτη βλέποντας πως το παιχνίδι χάνεται , προχώρησαν στον πυρπολισμό των Χριστιανικών συνοικιών στις μεγάλες πόλεις του νησιού. Βέβαια αυτή η ενέργεια είχε σαν αποτέλεσμα την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και στο εξωτερικό και την ενδυνάμωση του κινήματος συμπαράστασης προς τους Κρήτες που μάχοντο για την ελευθερία τους.
• 110 χρόνια μετά , κάποιοι άλλοι που διαφωνούν με τις απόψεις άλλων, εφαρμόζουν μιαν ανάλογη μέθοδο για να τρομοκρατήσουν. Τον βανδαλισμό στα κτίρια ή σε οτιδήποτε αποτελεί σύμβολο εκείνων με τα οποία διαφωνούν.
• Και αναρωτιέμαι. Εάν καλυπτόμενοι από το σκοτάδι, οι συγκεκριμένοι θρασύδειλοι, θεωρούν δικαίωμά τους να πετούν μπουκάλια με μπογιές ή οτιδήποτε άλλο στο κτίριο του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης, ή σε οποιοδήποτε άλλο κτίριο θέσουν ως στόχο.
• Άραγε με τον ίδιο τρόπο και οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους δεν αποκτούν το δικαίωμα να επιβάλλουν με τον δικό τους τρόπο εκείνο που το κράτος θεωρεί ως δίκαιο και σωστό;
• Μήπως τελικά, αποτελεί απύθμενο θράσος να επικαλούνται κάποιοι ως δικαίωμά τους το να διαμαρτύρονται με όποιον τρόπο θεωρούν ως πρόσφορο για οτιδήποτε θέλουν και ταυτόχρονα να αρνούνται το ίδιο δικαίωμα σε εκείνους που έχουν αντίθετη από την δική τους άποψη;
• Τελικά ποιος είναι χειρότερος; Ο κουκουλοφόρος πολίτης που – ασκώντας βία - πετά το μπουκάλι με την μπογιά ή την βόμβα μολότοφ σε ένα δημόσιο (άρα και δικό μου) κτίριο, ή ο αστυνομικός που – επίσης ασκώντας βία - τον εμποδίζει;
• Και για να προλάβω οργισμένες αντιδράσεις ας το θέσω και διαφορετικά. Μεταξύ της κρατικής ή της ατομικής (επαναστατικής ή κινηματικής) καταστολής των δικαιωμάτων που έχω ως πολίτης, δεν διαλέγω καμία από τις δύο, αλλά καταδικάζω και τις δυο.