ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ : «ΟΠΩΣ ΣΤΡΩΣΑΜΕ…ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ»

• Ø      Την δεκαετία 1993-2003 κάποιοι ίσως να την χαρακτηρίζουν ως την «χρυσή» δεκαετία για τους αγρότες και ειδικά για τους ελαιοπαραγωγούς. Οι επιδοτήσεις έπεφταν με το τσουβάλι, τα χρέη των συνεταιρισμών εχαρίζοντο και αγόραζαν το λάδι των παραγωγών και όλοι κοιμόντουσαν ήσυχοι.
  
• Ø      ‘Όταν  όμως στην Ελλαδίτσα μας και συγκεκριμένα στα Χανιά, επικρατούσε η «λογική» του «όσα φάμε όσα πιούμε κλπ». Όταν οι επιδοτήσεις «επενδύοντο» σε σπίτια, αυτοκίνητα, ή μπάλωναν τρύπες. Όταν το μόνο προσόν που είχαν εκείνοι που εβολεύοντο στις καρέκλες των συνεταιρισμών ήταν οι σχέσεις τους με κάποιον ή κάποιους βουλευτές , κάποιοι άλλοι ετοίμαζαν το αύριο.
  
• Ø      Έτσι δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν καθόλου οι σημερινές εξελίξεις με το ελαιόλαδο να θεωρείται ως ένα παγκόσμιο προϊόν και τις τιμές του να «παίζουν» σε ένα άτυπο διεθνές χρηματιστήριο.
  
• Ø      Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει καθόλου το ότι οι Ισπανοί ελαιοπαραγωγοί εκσυγχρόνισαν, βιομηχανοποίησαν τις ελαιοκαλλιέργειές τους και οι Ισπανοί έμποροι συνενώθηκαν σε γιγαντιαίους ομίλους και κατάφεραν να ελέγχουν την εμπορία του ελαιολάδου και επομένως και τις τιμές.
  
• Ø      Και εμείς τι κάνουμε; Αντί να παραδειγματιστούμε και να δουλέψουμε προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού, της αποτελεσματικότητας, της πιστοποίησης της ποιότητας, της μείωσης του κόστους, δηλαδή αντί να κοιτάμε προς το μέλλον, ακολουθούμε την ίδια πεπατημένη της δεκαετίας 1993-2003 και ζητάμε κρατικές παρεμβάσεις και επιστροφή στο παρελθόν.
  
• Ø      Μόνο που , όπως το λέει η ίδια η λέξη, όλα όσα εγίνοντο τότε, είναι παρελθόν και το μόνο βέβαιο , στις σημερινές συνθήκες, είναι πως όσοι «χαϊδεύουν» τα αυτά των ελαιοπαραγωγών και δεν τους λένε τις πικρές αλήθειες, τότε σίγουρα θα φέρουν και μέρος της ευθύνης για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν.